“Ik moet energie sparen” riep ik altijd als kind zodra ik iets moest doen waar ik geen zin in had. Een voorspellende uitspraak in de huidige tijd van burn-out, overspannen, overprikkeld en duurzaamheid. Niet dat ik nooit stress heb, maar ik voel het wel aan en kan nog op tijd aan de bel trekken. Vaak weet ik wel wanneer mijn grens is bereikt en ga dan op zoek naar de ontspanning en oplossing.

Zo ook toen ik met tranen in mijn ogen, buikpijn en frisse tegenzin in de bus naar mijn werk zat. Daar nam ik het besluit ‘Zo ga ik niet verder.’

Ik werkte al jaren als pedagogisch medewerker op een buitenschoolse opvang. Werken met kinderen vind ik leuk. Ik word blij van hun wijsheden, verhalen en enthousiasme om kleine dingen. Steeds vaker begon het bij me te knagen. Ik wil meer, ik kan meer, maar hoe? Het begon me tegen te staan dat ik niet die aandacht en begeleiding aan kinderen kon bieden die ik wilde en die zij volgens mij nodig hadden. Ik zag te veel en kon er niets mee. Gevolg was dat ik het plezier in mijn werk verloor. Na die busrit heb ik een glimlach op geplakt en besloot iets te gaan ondernemen. Door mijn lachtraining weet ik dat een neplach even kan helpen. Dat was beter dan huilend naar mijn werk gaan.

Ik ben een wandelcoachtraject gaan volgen ‘Ontdek je talent en wie je bent’ want ik hou van bewegen en wandelen. Mijn coach vertelde me over het vak kindercoach en ik wist meteen dat ik dat wilde gaan doen. De twijfel die ik wel had, was het ondernemerschap dat erbij komt kijken. Al vind ik het leuk om te leren en creëren, ik blijf het lastig vinden om mezelf te verkopen. Dat voelt onbescheiden.

Als kind was ik ook nooit zo uitgesproken ‘Hier ben ik’. Ik was een verantwoordelijk meisje dat prima meeging met alles. In de buurt had ik voldoende kinderen om mee te spelen. Via de achterdeur “Hoi tante Tinie, is Susan thuis?” liepen we bij elkaar de deur plat. Op school had ik minder vriendjes. Ik viel er naar mijn gevoel altijd tussenin en hoorde nergens bij. Was bang iets verkeerd te doen en er buiten te vallen. Ik paste me dus altijd aan aan wat de ander wilde doen. Dat is iets wat ik automatisch doe. Aanvoelen waar de ander behoefte aan heeft en me daarop aanpassen. Dat komt goed uit in mijn kindercoaching want hierdoor kan ik vaak goed aansluiten bij een kind of ouder. Soms ook niet hoor, ik ben geen wonderwoman, maar dan heb ik mijn verantwoordelijkheid om door te verwijzen en niet aan te blijven modderen. Doorgaan kost mij energie en die spaar ik dus liever😉.

Op mijn 16^e werd ik leiding bij Scouting. Daar heb ik geleerd om voor grote groepen te staan, samen te werken, is mijn zelfvertrouwen vergroot, heb ik met kinderen leren omgaan en hun ouders en heb ik mijn huidige vriendengroep daar aan over gehouden. Zij kennen mij en waarderen mij om wie ik ben.

Zo ook bij de triatlonvereniging waar ik lid van ben. ‘Samen sporten met plezier’ is het motto en daar kan ik mij helemaal in vinden. Door te sporten ontspan ik me, leer ik mijn grenzen kennen, vergroot ik mijn zelfvertrouwen, mijn longinhoud en mijn sociale netwerk.

Kijk je naar mijn opleidingen (zie mijn LinkedIn pagina), dan zie je dat ik een doorzetter ben. Ik geef niet zo maar op en ga op zoek naar de mogelijkheden. Ik ben pragmatisch ingesteld. Ik leer door te doen en doe dat ook graag zo in mijn coaching. Al kan ik heel goed alleen thuis zijn en lang een boek lezen, tv kijken, naaien of puzzelen, uit het raam staren. Met anderen ben ik liever buiten en in beweging. Ik kan enorm van de natuur genieten. Ieder jaar ga ik een paar dagen wandelen met vriendinnen en dat is echt een traktatie aan mezelf. Plezier, mooie omgeving, goede gesprekken of stilte. Het is er allemaal.

Door de jaren heen ben ik gaan leren op mezelf te vertrouwen en mijn eigen pad te gaan volgen. Ik ben niet van het gebaande pad en geloof daar ook niet in. Mijn man ook niet en dus trekken we samen ons plan. Alles opzeggen in Nederland voor een lang avontuur in het buitenland is daar een voorbeeld van. Het maakt mij niet uit waar ieder voor kiest als het maar jouw keuze is en niet omdat dat van je verwacht wordt.

Je eigen pad durven volgen, met meer lef op weg, dat is wat ik kinderen toe wens. Ik wil dat ze zich gezien, gehoord en gewaardeerd voelen. Ouders ook overigens. Ik heb alle lof voor ouders die een kindercoach durven in te schakelen. Die willen het beste voor hun kind en blijven niet aanmodderen. Het hoeft allemaal niet moeilijk. Zonde van ieders energie. Vaak met een klein zetje kom je al een heel eind.

Ben je nieuwsgierig geworden naar wat ik voor jullie kan betekenen? Neem dan contact met me op voor een gratis telefoongesprek. Doe dat vooral als je een buitenkind hebt of een kind dat graag beweegt.