‘Zeg me wat ik moet doen en ik doe het.’ Dit zeg ik vaak tegen collega’s op een groep waar ik kom invallen. Ook al is bij de meeste buitenschoolse opvang de structuur van de dag wel hetzelfde, er zijn verschillen. Als invaller weet ik deze niet, dus zeg me wat ik kan doen.

Ik ben een volger. Onlangs ben ik met 2 vriendinnen gaan wandelen en daar werd het ook weer zichtbaar. Ik liep niet voorop. Ik vertelde dat ik een volger ben en me altijd aanpas waarop mijn vriendin zei ‘Ja, ik probeerde jou voor te laten gaan, maar dat lukte niet.’ Ik ben me hier bewust van, maar doe het niet bewust.

Staan we samen bij elkaar dan beweeg ik mee met de ander. Ik maak altijd plaats.

En toch… trek ik mijn eigen plan. Ik ga niet mee in het ‘huisje, boompje, beestje’ pad en ik ben een van de eerste reizende kindercoaches. Ik doe geen dingen waar ik niet achter sta. Ik maak vaak andere keuzes dan anderen. Zo volgzaam ben ik dan ook weer niet.

Met mij kan je dus alle kanten op. Ik pas me aan, sluit me goed aan bij een ander, ben flexibel, maar heb zeker wel een grens. De kunst is om die grens te voelen en te bewaken. Ik ben zo buigzaam en zo sterk als riet.

• Wat ben jij eigenlijk? Een leider of volger? En jouw kind?

• Voel jij jouw grens, wat voel je dan (kriebels in je buik, rillen, zweten, spanning?) en waar? Kan je je grens bewaken? Hoe doe je dat? Hoe zit dat met jouw kind?

Het maakt niet uit of je meer volgt of leidt, zolang je maar wel je grens kan aangeven.
Jij kan als ouder jouw kind hierbij helpen. Geef samen zijn of haar grens aan wanneer je merkt dat je kind dit nodig heeft. Zo leert jouw kind wanneer en hoe die dat kan doen.

Of geef je kind op voor een Rots en Water training. Grenzen aanvoelen en geven is een onderdeel hiervan. Het eerste kind staat al op de wachtlijst voor als ik kan starten ?.

Groetjes Marieke